Beha’alotecha

Deze parasja begint met de laatste voorbereidingen voor de reis van de Israëlieten vanuit de Sinaï woestijn naar het beloofde land. Aron, de hogepriester, krijgt instructies om te zorgen voor het licht van de menora en om de levieten in te wijden in hun speciale rol als hoeders van het heilige. Voordat ze op pad gaan, vieren de Israëlieten het Pesach, een jaar na de uittocht. Voorzieningen worden getroffen voor degenen die het feest niet op de juiste tijd kunnen vieren: zij mogen dat een maand later doen.

 Er worden bijzonderheden verteld over de wolk die aangeeft wanneer ze hun kamp moeten opslaan en wanneer ze verder moeten trekken. Mozes krijgt de opdracht om twee zilveren trompetten te maken om het volk Samen te roepen.

Daarna verandert het verhaal van toon. De Israëlieten maken zich na een lang verblijf In de Sinaï woestijn op om te vertrekken, na bijna 2 jaar, maar vrijwel onmiddellijk zijn er problemen, protesten en klachten. Mozes belandt In de diepste emotionele crisis uit zijn leven. Hij bidt tot God om te mogen sterven. God zegt hem dat hij 70 Oudsten bijeen moet roepen, die hem kunnen helpen om de lasten van het leiderschap te dragen. In het geplaatste gedeelte van deze parasja kritiseren Mozes eigen zus en broer hem. Miriam wordt bestraft. Mozes, die hier de zachtmoedigste van alle mensen wordt genoemd, bid voor haar. Na een week te hebben gewacht tot Mirjam is genezen, trekt het volk verder.

Waarom wordt de menorah hier weer zo behandeld, er was toch al een uitgebreide beschrijving in Ex: 25 en 37. Dat het hier genoemd wordt lijkt er wel op dat dit een profetisch inzicht is, op de voorbereiding van het grote vertrek naar het beloofde land. We kunnen hier dus uit leren dat we net als in de tijd van Mozes, ons erop moeten voorbereiden, dat de grote aliyah maar zo kan beginnen.

In voorbereiding op de grote aliyah moet de gemeente van Yeshua weer een uitstraling hebben als de menorah. We zullen zijn, zoals Yeshua zegt in Mattheüs 5:13 -18 “een licht op de kandelaar en een stad op de berg” het licht gericht op de centrale steel van de menorah, en leert ons dat wij en onze gemeenschappen gericht moeten zijn [het licht moeten laten vallen] op de stam Israël, denk aan Romeinen 11:17 De beschrijving van de menorah in sefer Bemidbar leert ons hoe belangrijk het licht is wat Israël met zich meedraagt.

Dit geldt ook voor de gemeente van Yeshua ingeënt in de stam Israël. De menora is het enige gebruiksvoorwerp uit de Miskan wat In het boek Bemidbar wordt besproken. Ik hoorde van de week van Fulp, die dit profetisch ziet voor onze tijd, dat de menorah hier genoemd wordt in verband met het grote vertrek wat op handen was richting Eretz Israël. De nieuwe gemeenschap van Israël moet weer Echad+ een lichtende vuurtoren zijn voordat het grote vertrek kan plaatsvinden dus veel gebed en werk aan de winkel nodig.

Als we ons licht op de stam Israël moeten richten dan betekent dit dat we Israël centraal moeten stellen in ons leven. HaShem maakt Israël tot een licht voor de volken. In Genesis 12:3 ik zal zegenen die u zegenen maar vervloeken die jou onbelangrijk vinden. We moeten kiezen tussen christendom of Israel, ter voorbereiding van de aliyah. Israëls herstel is zegen voor alle volken!

Joseph Shulam merkt op dat als we Openb. 1;19+20 lezen: Schrijf nu op wat u hebt gezien, en wat is, en wat hierna zal geschieden. 20Het geheimenis van de zeven sterren die u in Mijn rechterhand hebt gezien, en van de zeven gouden kandelaren is: de zeven sterren zijn de engelen van de zeven gemeenten, en de zeven kandelaren die u hebt gezien, zijn de zeven gemeenten.

Hij zegt: zoals beschreven staat in de Thora, hoe de gouden kandelaar die Mozes in de hemelse verschijning gezien heeft, uit 1 stuk gedreven/ gehamerd/ geslagen is, zo zijn ook de 7 gemeenten door de wijnpers/ verdrukking gegaan en nog steeds gaan, vervolgingen, interne problemen, valse leraren etc.  door de woestijn van het leven worden we beproefd en gelouterd/ gezuiverd, apart gezet.

Ieder met zijn eigen zwakheden en of moeilijkheden groeiend in heiliging op weg naar het beloofde land.

In deze parasja kunnen we een ongebruikelijk kenmerk van de tekst zien, num.10:35+36, zie ook de ahavat olam sidoer blz.51, zoals die verschijnt in de Thorarol. Er is een passage die gescheiden wordt van de rest van de tekst door twee haakjes, omgekeerde Nun. Op grond daarvan zeggen de rabbijnen dat dit korte stuk tekst een boek op zich is, wat betekent dat?

Verder kunnen we in deze parasja de wanhoop van Mozes zien, waarom hier en niet eerder?

De 2 omgekeerde Nun in num.10; de betekenis van deze tekst is Als het volgt: de Israëlieten stonden op het punt om aan de tweede helft van hun reis door de woestijn te beginnen, ze reisden In de volgorde die eerder In het boek werd gespecificeerd stam voor stam met de ark die de goddelijke aanwezigheid symboliseerde, In het midden.

Dus aan het begin en het einde van elke etappe van hun tocht herinnerde Mozes het volk er met deze woorden aan dat ze niet alleen reisden, niet weerloos waren. God was met hen Hij gaf kracht in de strijd en zorgde voor veiligheid als ze hun tenten opsloegen. We herhalen deze verzen nog steeds in de synagoge/samenkomsten wanneer we de Thora uit de ark halen en weer terugplaatsen.

Rabbi Jonathan Sacks heeft een uitleg voor deze passage, hij zegt; in het eerste gedeelte van deze parasja waar de nadruk wordt gelegd op de taak van Aaron en de priesters, na deze passage wordt de aandacht gelegd op Mozes en het volk. In het eerste gedeelte wordt de nadruk gelegd op Aaron dat hij zijn taak uitvoert zoals Mozes hem geboden had, die dit weer van de HEERE had getoond gekregen.

Rashi zegt het volgende hierover: dit wordt gezegd om Aaron te prijzen omdat hij deed, dat wil zeggen: de instructies van Mozes opvolgde, zonder er enige verandering in aan te brengen op het eerste gezicht lijkt dat een erg vreemde opmerking. Is het nodig ons bij elke gelegenheid te vertellen dat de priester of wie dan ook deed wat God geboden had, is dat een reden voor lof?  Het zou toch de norm moeten zijn: alleen uitzonderingen zijn vermeldenswaardig, maar Rashi zinspeelt hier in feite op een eerder drama, de inwijding van de tabernakel waarbij twee van ons zonen, Nadab en Abihu, die vreemd vuur naar de offerplaats brachten, dat niet voldeed aan de voorschriften van de HEERE en stierven, rabbi Jonathan Sacks betoogt dat Nadab en Abihu deden wat ze Mozes hadden zien doen tijdens momenten van grote spirituele intensiteit, namelijk handelen op eigen initiatief. Wat ze niet begrepen hadden was dat hij een Profeet was en dat zij priesters waren. Een profeet reageert op de unieke omstandigheden van het hier en nu.

Een priester “die leeft In de schaduw van de Eeuwige” verblijft In de eeuwigheid, de essentie van priesterlijke dienst is om te doen wat je wordt geboden zonder enige verandering aan te brengen. Wat de Thora hierover Aaron zegt, is dat hij zijn rol begreep. Hij was Aaron, niet Mozes: een priester geen Profeet.

Dan verder met hfst 11, het volk is de reis nog niet begonnen of ze beginnen al te klagen, waarover wordt ons niet verteld, vervolgens beginnen ze in Kibroth taava te klagen over het eten, dat Mozes hierdoor tijdelijk in een emotionele crisis belandt, en In het hoofdstuk erna beklagen Mozes eigen zus en broer, Mirjam en Aaron zich over zijn gedrag. Er is niets In het leven van een Profeet dat rustig, gewoon of voorspelbaar is. Een Profeet moet alert zijn op elk gevaar, dat het volk bedreigt van buitenaf en van binnenuit, fysiek en geestelijk. Vandaag is anders dan gisteren en morgen zal weer anders zijn.

 Er is maar één ding voorspelbaar aan de toekomst namelijk dat die onvoorspelbaar is, het verschil van de profeten van Israël ten opzichte van andere volken en culturen is, dat de profeten van Israël geloofden dat je niet iets met zekerheid kan voorspellen op menselijk gebied, want wat er zou gebeuren hangt van ons af. We gaan een open toekomst tegemoet we zijn vrij, maar hoe leven we die vrijheid uit? Losbandig, of levend naar Zijn wil?

Als we Gods Woord lezen dan kunnen we weten wat Zijn verlangen voor Zijn bruidsgemeente is, denk ook aan zegen vloek. We zijn, met God de co- acteurs van het script, dat niet al van tevoren is geschreven. Daarom voorspelden de profeten niet. Ze waarschuwden. Ze zeiden in feite dit zal er gebeuren tenzij, ze riepen de mensen op tot de tesjoeva, tot omkeer en terugkeer.

We zien in de Thora twee grote verschillen ontluiken, 1 het laatste deel van Exodus het hele boek Leviticus en de eerste 10 hoofdstukken van Numeri, waarin bijna niets gebeurt, de Israëlieten reizen niet, ze verblijven In de Sinaï woestijn. De tijd komt tot stilstand.

Aan het einde van Exodus lezen we In de eerste maand van het tweede jaar op de eerste dag van de maand werd de tabernakel opgebouwd Exodus 40 vers 17. Tientallen hoofdstukken later In de parasja beha alotcha lezen we, dan spreekt de Heere tot Mozes In de woestijn Sinaï, in het tweede jaar sinds hun uittocht uit het land Egypte, In de eerste maand Num. 9 :1.

In meer dan de helft van de 3 centrale boeken van de Thora, bewegen de Israëlieten nauwelijks in tijd of ruimte. Het is alsof ze verblijven in een rijk voorbij beide categorieën, op een plaats, de woestijn die geen plaats is, en in een tijd die de tijd lijkt te tarten. Dat is de wereld van de tabernakel en de tempel het Huis van God zoals HIJ niet In de geschiedenis maar in de eeuwigheid is. Dit is het universum van de kedoesja, heiligheid waarin Aharon de hogepriester en zijn nakomelingen de hoofdrolspelers zijn.

BLZ 112 Hier komen we aspecten van het Israelische volk/ jodendom tegen die nooit veranderen waar en wanneer we ook zijn, de wetten van reinheid en onreinheid, geoorloofd en verboden, heilig en profaan=onheilig, ze zijn door de eeuwen heen nauwelijks gewijzigd. En hoewel vele wetten ervan niet langer functioneren, omdat er geen tempel en geen tempeldienst meer is, blijven ze deel uitmaken van de Joodse wet die nog steeds wordt bestudeerd in jeshiva 's en leerhuizen over de hele wereld.

Maar er zijn ook aspecten van het jodendom die diep verbonden zijn met tijd en plaats met name het lot van het Joodse volk als natie, in eigen land of als volk dat verspreid en verstrooid is over de wereld. De meeste boeken in deTenach, sommigen historisch, anderen profetisch, gaan over die dimensie. Ze vertellen het verhaal van de trouw of ontrouw van het volk aan het verbond met God. Het gaat over politiek en economie, gewonnen of verloren veldslagen, over Israël als natie te midden van de naties, en over het vermogen van de Israëlieten, om in de stroomversnellingen van de geschiedenis al dan niet trouw te blijven aan hun beginselen als verbondsvolk.

Het jodendom leeft In de creatieve spanning tussen deze twee essentiële elementen van zijn wezen. Als Israël slechts één volk van de eeuwigheid zou zijn geweest, zou het nooit zo'n impact hebben gehad op de geschiedenis. De joden zouden dan een priestelijke sekte zijn geweest, zoals we die kennen uit de dode zeerollen of zoals monniken en mystici van andere religies, heilig en onschadelijk, afgezonderd en sereen, in contact met de etherische muziek der sferen, maar niet met het wezen van het gewone, alledaagse leven.

We keren terug naar de twee versen die zijn ingekaderd door de omgekeerde nun, steeds als de ark verder zou trekken zei Mosjé sta op HEERE en uw vijanden stuiven uiteen, uw tegenstanders vluchten voor u! En steeds Als de ark stilhield zei hij: keer terug, HEERE, naar Israël, keer terug naar de tienduizend maal duizenden.

Deze passage bevindt zich precies op de scheidslijn tussen de tijdloosheid van het volk Israël bij de berg Sinai en het tijdgebonden karakter van hun reis naar het beloofde land, de scheidslijn die gesymboliseerd wordt door het radicale verschil tussen Aaron, de priester, die dagelijks het eeuwige licht verzorgde, in een ritueel dat nooit veranderde, en Mozes, de leider en Profeet, die de onzekerheid van voortdurende verandering onder ogen moest zien. Als de bazuin klinkt dan weten de Israëlieten dat het tijd is om verder te trekken. De geschiedenis lonkt. De bestemming roept. Want God bestaat binnen tijd en ruimte, niet alleen daarbuiten, en we moeten ons bezighouden met de wereld zoals die is, ook al streven we naar de wereld zoals die behoort te zijn.

Deze korte en eenvoudige alinea met de twee omgekeerde nuns is dus inderdaad een soort boek tussen de boeken.

De wijzen van Israël meenden dat deze twee versen door adonai apart gezet werden om aan te geven dat ze op zichzelf een volledige boodschap bevatten! Als dit waar is dan zou het boek Numeri feitelijk uit 3 boeken bestaan.

 Als we in muziektermen spreken, een intermezzo tussen twee delen van de symfonie, het adagio van het verblijf/ in een langzaam comfortabele tijd zijn, en het allegro van de reis/ levendig, snel tempo. Het vertelt ons simpelweg dit: of dat de ark nu onderweg is of stilstaat, dat deze altijd aanwezig moet zijn in het hart van ons leven, om ons eraan te herinneren dat God te vinden is in zowel de eeuwigheid als in de geschiedenis, bij stilstand en verandering, buiten de tijd en binnen de tijd, waardoor zijn lot verbonden is met het onze, de God van zowel priester als profeet die ons het geduld geeft om te rusten en de moed om verder te trekken.

Hoe kon Mozes het volk proberen tot een gemeenschappelijk volk te maken, dus van een kehila naar een edah?

Laten we kijken naar Numeri 10:1-2 hier gaat het over de opdracht tot het maken van de twee zilveren trompetten, waar rabbi soloveitchik zegt, Er zijn twee manieren waarop mensen één groep worden, een gemeenschap een samenleving of een natie. De eerste is wanneer ze met een gemeenschappelijke vijand te maken hebben. Ze komen samen voor wederzijdse bescherming, wetend dat ze zo alleen kunnen overleven!

 Maar er is ook een heel andere vorm waarin mensen zich verenigen, ze kunnen ook samenkomen omdat ze een bepaalde visie. Een ambitie of een reeks idealen samen delen. Dat is de betekenis van een eda, de gemeente, eda is verwant aan het woord “ed” getuigen. Ze hebben samen een visie een toekomstbeeld. Dat is wat God in ons gelegd heeft, het vermogen om te denken, te spreken, te communiceren om zich een andere samenleving voor te stellen dan die In het verleden heeft bestaan of waarin we nu leven, en om samen te werken om die te realiseren.

De Israëlieten /de joden zijn zo’n volk, onze voorouders werden in Egypte samengesmeed in een smeltkroes van slavernij en lijden. Ze waren anders. Ze waren geen Egyptenaren. Ze waren Hebreeën ivriet een woord dat waarschijnlijk; aan de overzijde, buitenstaander, outsider betekent. Van toen afwisten de Israëlieten, de joden dat ze door de omstandigheden naar elkaar toe werden gedreven.

Dat zien we ook nu gebeuren, de wereld/ hoofdrol Amerika en de westerse wereld die Israel probeert uiteen te drijven, verdeeldheid probeert te veroorzaken! Met de lghbt beweging of, door van Israel een verdere seculiere democratische staat te maken, die de Sabbath en de mo’ed niet meer in ere houden. We zien nu door de vijand en de dreiging van Iran en zijn groeperingen dat Israel hier wel weer als een eenheid handelt. Hopelijk gaan onze Joodse broeders weer terug naar het profetische Woord en de priestelijke verordeningen en dat wij hun daarin mogen steunen met daad en gebed.

Mozes één van de eerste profeten, die Israel een profetische boodschap meegaf voor heden en toekomst.

Wat is een profeet wat is zijn taak?  Het volk G, ds Woord weer indachtig maken.

Geldt dat ook voor ons?   Hand. 2:16-18 

Dus als we met pinksteren de boodschap meekregen van de uitstorting van de Heilige Geest/ Ruach haKodesh dan is dit wat in Handelingen 2:16-18 staat:” …. En zij zullen profeteren.”

16Maar dit is wat gesproken is door de profeet Joël: 17En het zal zijn in de laatste dagen, zegt God, dat Ik zal uitstorten van Mijn Geest op alle vlees; en uw zonen en uw dochters zullen profeteren, uw jongemannen zullen visioenen zien en uw ouderen zullen dromen dromen. 18En ook op Mijn dienaren en op Mijn dienaressen zal Ik in die dagen van Mijn Geest uitstorten en zij zullen profeteren.

, is dit iets bovennatuurlijks?  Ja en nee, lees Hand. 2:36-43.

En toen zij dit hoorden, werden zij diep in het hart geraakt en zeiden tegen Petrus en de andere apostelen: Wat moeten wij doen, mannenbroeders? 38En Petrus zei tegen hen: Bekeer u en laat ieder van u gedoopt worden in de Naam van Yeshua Messias, tot vergeving van de zonden; en u zult de gave van de Heilige Geest ontvangen. 39Want voor u is de belofte en voor uw kinderen en voor allen die veraf zijn, zovelen als de Heere, onze God, ertoe roepen zal. 40En met veel meer andere woorden legde hij getuigenis af en spoorde hij hen aan met de woorden: Laat u behouden uit dit verkeerde geslacht! 41Zij nu die zijn woord met vreugde aannamen, werden gedoopt; en ongeveer drieduizend zielen werden er op die dag aan hen toegevoegd.

Nog een mooie gedachte over num. 10:35 eerder stelden we al dat nummer 10 :35+ 36 gezien werd als een volledig boek De wijzen van Israël zagen in die passage een boodschap die zo krachtig was, dat ze op zichzelf als een boek van de thora kon staan. Laten we kijken naar de echte reden waarom deze boodschap zo krachtig is denk aan de woorden sta op o heer” koma Adonai “zie je de profetische boodschap in deze woorden met betrekking tot messias Yeshua, de opstanding. Je kunt zien hoe het judaïsme zo dichtbij is en toch zo ver van de waarheid is, de wijzen van Israël hadden de wijsheid om de kracht in deze twee verzen te zien, toch is de bedekking nog steeds, dat ze de grootsheid ervan nog niet helemaal kunnen ervaren.

En dan het vers: “keer terug o HEERE naar de vele duizenden van Israël”. Zie je hier de profetische boodschap over messias Yeshua een dieper sod niveau, het hoort bij zijn tweede komst! Maak je de connectie?  Het is een pleidooi voor Zijn terugkeer. En wanneer ze bleven rusten zeide hij: keer terug o HEERE naar de vele duizenden van Israël. Zoals we eerder stelden, deze vertaling is een pleidooi aan Adonai om am Israël naar hem terug te brengen.

Wat is de kracht van dit vers? Welke gebeurtenis vindt plaats samen met Zijn tweede komst?  Inderdaad Dit is wanneer am Israël zal worden opgewekt en teruggebracht worden naar het land. Je weet wel de grote inzameling van heel Israël In de lucht van het ene eind van de hemel tot aan het andere Dit is de grote gebeurtenis waarna velen verkeerdelijk verwijzen als de opname, nee het gaat om de opstanding van de rechtvaardigen. Bijbels is dit de inzameling van heel Israël. Weet je, beide huizen, het zal plaatsvinden In de lucht wanneer Yeshua terugkeert. Eerst zullen de doden in Messias opgewekt worden, dan zullen zij die nog overblijven veranderd worden, opgenomen worden om hem tegemoet te gaan en mee geworden en meegenomen worden naar het land.

Wonderbaarlijk mooi!